Sabotage
Sabotage door het CAMRAS bestuur
Op 12 oktober 2019 heeft het CAMRAS bestuur gepoogd een kunstvoorstelling van Sophie Lucas te saboteren. Daarbij hebben ze opzettelijk een gevaarlijke situatie gecreëerd met de telescoop, een gevaarte van 120 ton.
Roy Smits, juni 2024
De mannelijke bestuursleden van Stichting CAMRAS hadden al lange tijd een blinde haat jegens de vrouwelijke vrijwilliger en kunstenares Sophie Lucas (niet haar echte naam). Haar succes en media-aandacht waren een doorn in hun oog. De media-aandacht voor haar projecten was exact het soort aandacht waar ze zelf nog altijd naar hunkeren. Bovendien klaagde ze regelmatig over grensoverschrijdend gedrag binnen de Stichting. Een dame die zo lastig is, kan de stichting maar beter verlaten, zo was hun gedachtengang. En dus negeerden ze haar klachten en poogden ze haar op elke wijze tegen te werken.
Ikzelf heb altijd prettig met Sophie kunnen samenwerken. Ze is intelligent, vriendelijk en bekwaam. Op 12 oktober 2019 was ik dan ook de operator van de Dwingeloo Radiotelescoop toen Sophie vanuit Frankrijk een live optreden gaf waarbij de telescoop centraal stond. Die ochtend had ik samen met een medewerker van Sophie alle voorbereidingen getroffen om er voor te zorgen dat er een goede verbinding was met Parijs en dat haar presentatie vlekkeloos zou verlopen.
Roy Smits als operator in de controlekamer van de Dwingeloo Telescoop.
De telescoop bestaat uit een beweegbare schotel van 25 meter, bevestigd op rails zodat het naar alle plekken van de hemel kan wijzen. Onder de schotel bevindt zich de cabine met daarin de controlekamer, de machinekamer en zelfs een kleine keuken. Dit geheel beweegt mee wanneer de schotel draait. De cabine bevat alleen geen toilet. En dus, een kwartier voordat we live gingen, liep ik snel nog even naar buiten zodat ik dat tijdens de voorstelling niet hoefde te doen.
De telescoop is een gevaarte van 120 ton dat beweegt. Er zijn dus logischerwijs strikte protocollen om de veiligheid te garanderen. Ik weet daar alles van. Ik was jarenlang de persoon die vrijwilligers opleidde tot operator. Het belangrijkste onderdeel daarvan was altijd de veiligheid. Iedere vrijwilliger die van mij diens diploma in handen kreeg, begreep de gevaren en kon de veiligheidsprotocollen dromen. Zelfs wanneer je de telescoop even verlaat, volg je die protocollen. Het mag nooit voorkomen dat de telescoop een gevaar vormt voor de mensen in en rond het massale instrument.
Het regende, dus haastte ik mij naar het dichtstbijzijnde gebouw met toilet. Zodra ik terugkwam haalde ik mijn elektronische sleutel tevoorschijn om de deur van de cabine van het slot te halen. Echter deed mijn elektronische sleutel helemaal niets. Dat was niet mogelijk. Ik had die sleutel diezelfde ochtend nog gebruikt. De operator mag nooit buitengesloten worden. Aldus schrijven de protocollen voor dat je altijd controleert dat je de sleutel bij je draagt alvorens de cabine te verlaten. En dat had ik gedaan. Hier was mijn sleutel, in mijn hand. Maar het deed niets. Het slot bleef op slot. Ik was buitengesloten terwijl de telescoop nog aanstond. Er was geen deurbel of enige manier om de medewerker binnen in de cabine te alerteren. Langzaam begon het tot mij door te dringen wat er aan de hand was. Het bestuur was bezig het optreden van Sophie te saboteren.
Stel dat er iets fout was gegaan. De motor die op hol sloeg, de medewerker in de cabine die struikelde en een been brak, of kortsluiting van de elektrische apparatuur met brand tot gevolg. In al die gevallen dient er een operator in de buurt te zijn die kan ingrijpen. Daarbij is het noodzakelijk dat die operator toegang heeft tot de cabine. Dat was nu niet het geval en dat maakte dit een gevaarlijke situatie die helemaal nooit mag voorkomen. Het CAMRAS bestuur, onder leiding van de heer Harm Munk had lak aan de veiligheid van de telescoop, lak aan de veiligheid van de personen die bij de telescoop aanwezig waren. Zij hadden op afstand mijn sleutel geblokkeerd vlak voordat het optreden van Sophie zou beginnen.
Het liep goed af. Ik was gelukkig in staat om binnen korte tijd een reservesleutel te bemachtigen. Het optreden verliep voorspoedig en was wederom een media-succes voor Sophie en de telescoop. Meteen daarna ben ik verhaal gaan halen bij het CAMRAS bestuur en bij ASTRON, maar ik werd doodgezwegen. Net zoals het CAMRAS bestuur de klachten van de kunstenares jarenlang negeerde, belandde ook mijn klacht in de prullenbak. De ASTRON directie, bevriend met de heer Munk, weigerde klachten over de CAMRAS bestuursleden in behandeling te nemen. Er kwam geen onderzoek. Tot op vandaag zwijgen beide partijen in alle talen over dit incident.
